Leven met de kudde
In 2017 leefde ik twee maanden dag in, dag uit samen met vier paarden in de Portugese natuur. Het contact met de paarden was helend op vele lagen. Het gaf mij nieuwe levensenergie en vertrouwen en het was het prille begin van Metgezel. In dit blog vijf levenslessen die ik leerde van de kudde.
In 2017 was het genoeg geweest. Ik had elke dag hoofdpijn, sliep bijna niet meer, had last van mijn rug en zat constant in een hyperfocus om maar door te gaan met presteren. De lichamelijke verschijnselen van te lang, te veel stress. Ik moest wel stoppen met mijn baan. Daardoor kwam er weer ruimte om te gaan voelen. Wat ik voelde loog er niet om. Er was een groot verlangen naar de paarden, een passie die ik sinds mijn studententijd uit het oog verloren was.
Alsof het zo moest zijn, vroeg een dierbare kennis uit Portugal of ik op haar vier paarden wilde passen als zij op reis zou gaan. Meteen voelde ik een enorme ‘ja’. Dit gevoel was nieuw voor mij, want ik leefde destijds vooral in mijn hoofd. Mijn hart werd wakker.
Vrije paarden
De kudde bestond uit vier IJslanders, een ras dat nog dicht bij de natuur staat. Twee jonge paarden die werden geleid door een pittige merrie en een oude, grijze ruin. Daar stond ik dan. Sinds mijn 17e had ik niets meer met paarden gedaan. Dit waren ook niet zomaar paarden, het waren vrije paarden die dicht bij de natuur stonden en leefden op een paar hectare land.
Al doende leert men. Elke dag ging ik mee met de kudde. Eerst als vreemde menselijke metgezel die getolereerd werd, later steeds meer als kuddelid dat zich ook een beetje als een paard begon te gedragen.
We trokken langs grasvelden, schuilden in vervallen gebouwtjes tegen de felle zon. Zij dronken uit de vijver, ik zwom erin. Met een fles water, een pet en een sjaal waarop ik ook kon zitten, kwam ik de dagen wel door. Ik kreeg diepe lessen op verschillende lagen van mijn bewustzijn: lichamelijk, emotioneel, energetisch en mentaal.
In het begin nam ik nog een boek mee, maar met de dag fascineerde de kudde mij meer. Alsof ik naar een film keek en zelf een speler bleek te zijn.
Vijf lessen die ik leerde van de kudde:
1. Kijk ontspannen
Kijken als een paard. Iets waar ik nog dagelijks profijt van heb. De mens is een roofdier en kijkt gefocust naar één onderdeel. De ogen van een paard zitten aan de zijkant. Recht voor en achter zich zien paarden niets, verder is hun blik bijna 180 graden aan weerszijden. Paarden hebben dus een ongelofelijk wijde blik. Ze zien alles ver om zich heen, maar focussen nergens op.
Zelf probeerde ik daar ook zo te gaan kijken, om meer op mijn kuddeleden te gaan lijken. Breed kijken, maar nergens echt op letten. Zeker als je druk met iets bezig bent, is dit een fijn om eens te doen. Probeer maar wazig te kijken alsof je ogen aan de zijkant zitten. Dan voel je het. Het brengt rust, het is bijna een meditatie.
2. Gebruik je energie gericht
Opeens beweegt in de verte iets verdachts. Wat? Dat hoeven we niet te weten! Het paard met de functie van wachter waarschuwt. Alle hoofden schieten omhoog. Ruggen recht. Oren naar voren. De keuze is aan de leidende merrie. In een microseconde zijn we klaar om te vluchten, samen in één beweging. Is het een roofdier? Nee, het blijkt een tractor en hij gaat de andere kant op. Terug keert de rust. Weer in de meditatie.
Helemaal afgestemd op de paarden ging ik mee in de golfbeweging van 0 naar 100 procent en vervolgens binnen no-time weer naar terug naar diepe ontspanning. Ging ik zelf maar zo om met gevaar. In plaats daarvan houden wij mensen de spanning vaak onnodig vast. We denken aan mogelijk gevaar ver voor het zich aandient. Bijvoorbeeld met onze ‘wat als’ gedachten.
De kudde leerde mij het verschil tussen acute angst, een goede raadgever, en de vastgezette angst die zich uit in langdurige stress. Het was echt een eye opener om de angst zo lichamelijk te doorvoelen en meteen weer los te laten.
3. Blijf in je lijf
Zelfs in het paradijs waren er dagen dat het zwaar was. Niet goed geslapen, spierpijn, heet, zorgen, noem het maar op. Dan was ik afwezig, verloor ik het contact met mijn lijf en daarmee met de kudde. Onacceptabel voor een paard! Wie uitgecheckt is, gaat niet mee als er plots gevlucht moet worden.
Met hun neus gingen de paarden dan soms langs de achterkant van mijn benen. Dan aardde ik. Soms duwden ze van bovenaf op mijn schouders. Dan kon ik niet anders dan me overgeven: mijn bovenlijf voorover te laten hangen en de spanning eraf te laten glijden. Soms drukte een paard zijn hoofd tegen mijn buik, energetisch zeggende: ga maar eens voelen wat je nu voelt.
Blokkades die onbewust zaten opgesloten in mijn lichaam, haalden ze liefdevol boven. Het leerde mij met beide benen op de grond te blijven en gaf me meer lichaamsbewustzijn.
Ik uitte, kwam terug in mijn lijf en kreeg nieuwe energie.
4. Alles is één
Paarden hebben nooit een oordeel. Dat kunnen ze niet eens, omdat ze een ongedeeld bewustzijn hebben. Geen filters, zoals de mens die heeft. Wij vinden ergens iets van, gebruiken beschermingsmechanismen in het contact en zitten vaak teveel in ons hoofd. Paarden ervaren altijd eenheid. Waar aanhangers van diverse meditatiestromingen jaren over doen, hebben paarden van nature. Ze Zijn. Punt.
Ze hielpen mij om deze diepe staat van Zijn te ervaren. Leegte die tegelijk gevuld is met alles van het hier-en-nu. Intens verbonden met het grote geheel en toch helemaal hier. Helemaal relaxt zijn en toch elk zuchtje wind voelen, elke vogel die langs vliegt opmerkend, zonder daar iets bij te denken.
5. Je hoort erbij
De tijd die ik doorbracht om de kudde bracht mij een diep gevoel van verbondenheid en geborgenheid. Gekend worden. Dit is nu juist wat ik vroeger zo heb gemist. De paarden heelden mijn oude wonden van me ongezien voelen, teveel zijn en het niet goed genoeg zijn. De paarden nemen je zoals je bent. Ze zien door alles heen je kracht. Er hoeft niets te worden verbeterd, weggepoetst, of verstopt. Alles zoals het is. En alles hoort daarbij. Ik ook. Jij ook.
Heling in de kudde
De paarden waren getuige van mijn proces, waarin ik van overspannenheid en overmatig denken terug kwam in het hier-en-nu en weer heelheid en verbinding ervaarde. De paarden bleven in mijn leven. Terug in Nederland volgde ik verschillende paardencoachopleidingen, waar alles wat ik leerde van de kudde ook nog eens bruikbaar werd om anderen te kunnen begeleiden.
De paarden waar ik nu mee werk kwamen op mijn pad. Ook met deze kudde check ik vaak even in en dan komt het allesomvattende gevoel weer terug. Ik doe niets liever dan met jou samen de kracht van de kudde ervaren en de lessen die daar voor jou in zitten te ontdekken.
