Steun bij een immens verlies

Hoe moet het zijn om je geliefde te verliezen? Onvoorstelbaar. Intens. Ze heeft nu goed voor zichzelf te zorgen en komt voor een een-op-een ceremonie bij de paarden.

Ze draagt het verlies met veel liefde en eerbied, ook al is er immens verdriet. We voelen dat we zijn leven willen eren. Dat we daarnaast ook hun relatie willen eren. De relatie die eeuwig voortduurt, ook al is hij niet meer fysiek bij haar. Ook mag het gaan over de missie die zij nu verder wandelt op aarde, terwijl hij haar helpt in onstoffelijke vorm.

De hele natuur doet mee

We leggen het wiel van de windrichtingen in een grote cirkel in het weiland. Rozenkwarts op het noorden, veren op het oosten, een kaarsje op het zuiden en een zware waterschaal op het westen. Ik drum en nodig de richtingen uit. Ze voelt op alle elementen hoe ze tot haar spreken. De hele natuur doet mee. De wind is snerpend, de zon fel. Terwijl ik paard Guida haal, vliegen er grote zwermen vogels over.

Het midden staat symbool voor zijn levensenergie. Guida komt de wei in en loopt onmiddellijk naar de bos bloemen, waaraan ze snuffelt om vervolgens met haar neus over de grond te slepen, de manier voor paarden om te rouwen. Ze voelt feilloos waar dit over gaat.

Loslaten, dood en wedergeboorte

We stappen het wiel in op het westen. De tijd van loslaten. Dat is waar dit over gaat . Guida staat achter haar en duwt op haar schouder. Alsof ze zegt: je mag ook verdrietig zijn. Geef je maar over. Ze kan bij haar huilen.

Op het noorden is het opeens alsof we bij zijn graf staan. We huilen samen. En voelen ook hoe het op het noorden voelt. Misschien is dit wel hoe het voelt als je dood bent? We voelen een immense rust. Alles heel vredig. Ook lijkt het een voedingsbodem waar vanuit een nieuwe creatie kan ontstaan.

Misschien is dit wel hoe het voelt als je dood bent? We voelen een immense rust.

Spelen en bloeien

In het oosten voelen we dat er iets nieuws gecreëerd mag worden. Opeens is er een speelse energie. Die brengt haar en Guida naar het zuiden, de plek van bloei, vieren en zomer! Zelfs Guida is speels. Ze heeft een pauwenveer van het altaar op het oosten in haar mond gepakt en draagt die mee naar het zuiden.

Het zuiden. Het vuur. Het leven. Het kaarsje wil door de stormachtige wind niet branden. Symbolisch voor een aards vuur, dat niet lang geleden gedoofd is en het nieuwe leven dat nog op zich laat wachten. Hoe het lastig is om te bloeien als je aan het loslaten bent.

Het is alsof ze wacht tot ze de leiding neemt, net zoals ze in haar leven mag doen

Toch ziet ze de toekomstige bloei al helemaal voor zich. We visualiseren hoe ze zich voelt als ze bloeit, als haar missie is straks echt op aarde is. Guida ademt in haar nek, terwijl ze achter haar staat. De moedermerrie die achter haar staat. Er komt een traan. Er is écht steun voor haar. Ze mág op een dag weer bloeien.

Horizon

Opeens schrikken we op door Guida. Ze voelt dat het klaar is en loopt resoluut naar de uitgang van de paddock. Ze stopt even, het is alsof ze wacht tot de cliënte de leiding neemt. Net zoals ze dat mag doen in haar leven. Met een grote glimlach gaat ze Guida en de andere paarden voor de wei in, richting de prachtige horizon.

Dit is een voorbeeld van een moderne ceremonie bij de paarden. Graag sta ik samen stil bij wat voor jou belangrijk is in verlies, in vreugde, in dierbaarheid en in nieuwe beginnetjes. Lees meer over de moderne ceremonies, één-op-één, of rondom de seizoenen met een groep.